English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Tools annual

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Global: Zendy Plus annual

Global: Zendy Free Plan

Dit is vry algemeen bekend dat enige denke of opvatting oor die doop saamhang met die wyse waarop daar oor die kerk gedink word. Teen die agtergrond van ons breë tema, "Doop en verbond", wil ek vervol­ gens hierdie samehang aan die orde stel, met spesifieke verwysing na die vroeë Middeleeuse kerken sendinggeskiedenis en die juridiese kerkbegrip wat in dié tyd na vore getree het. Ironies genoeg word die vroeë wortels van die juridiese kerkbegrip onder andere na Augustinus teruggevoer. Ironies, omdat hierdie kerk­ vader bekend staan vir die geestelike of "organiese" wyse waarop hy oor die kerk gedink het. Weijland sê byvoorbeeld van hom: "Tegenover een krampachtig zich vastklemmen aan de laatste resten van een eccle­ sia sine ruga et macula, die altans in de persoon van de ambtsdragers bewaar moest blijven om de gave van de Geest en daarmee het heil te garanderen, stelde Augustinus zijn grootse conceptie van de kerk als de liefdeband in de Geest, die door een gelovig verbonden-zijn aan Chris­ tus in de communio sanctorum zijn meest wezenlijke gestalte en in de broederband van alle katholieke christenen op aarde zijn ondeelbare eenheid vond" (Weijland 1965:9). Aan die ander kant het hy hom weer daaraan skuldig gemaak dat hy nie voldoende onderskeid getref het tussen die kerk op aarde en die mistieke corpus Christi nie, en dat hy gevolglik te veel reg en aanspraak aan die kerklike instituut toegeken het (Weijland 1965: 187). So stel hy byvoorbeeld die heilsnoodsaaklikheid van lidmaatskap aan die ecclesia catholica teenoor die aansprake van die Donatiste in Noord-Afrika. Na Augustinus word ook die spreuk Roma locuta res finita est teruggevoer. Hierdie "institusionele" denkwyse kan goed verklaar word uit Augustinus se lang stryd met ketterse groepe, maar dit neem ook nie weg dat hy daarmee die deur vir die juridiese denke wyd oopgemaak het nie. Dit sou selfs moontlik wees om hierdie tweeslagtigheid in sy denke in Romeinse regsterme uit te druk: Die kerk is societas, 'n lewende gemeenskap van gelowiges wat hulle vrywillig by mekaar skaar vanweë hulle gesamentlike geloof in Jesus Christus. Die kerk is egter ook universitas, 'n liggaam met regspersoonlikheid wat homself in die

Doop, sending en die opkoms van die juridiese kerkbegrip