English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Serbski antropolog Ivan Čolović w jednym ze swoich esejów określa odmienność Półwyspu Bałkańskiego poprzez specyficzne przywiązanie do przeszłości. Szukając przyczyn gwałtownych konfliktów i wojen na obszarze Europy Południowo-Wschodniej posługuje się zestawem pojęć temporalnych, jak „etniczne czyszczenie czasu”, a nawet „polityka czasu” (Č o l o v i ć 2001: 113). Obserwując wydarzenia rozgrywające się w Jugosławii pod koniec XX w., nietrudno dostrzec, że proces przerabiania i manipulowania pamięcią zbiorową okazuje się niezwykle skutecznym sposobem generowania konfliktów i podsycania nienawiści. Budowa prestiżu państwa i klasy politycznej poprzez odwoływanie się do zmitologizowanej przeszłości wydawać się może specyficzna dla państw nowych, zwłaszcza tych, które powstały w wyniku rozpadu Jugosławii. Pojęcie „niewolników przeszłości”, którym posłużył się w 1996 r. prezydent USA Bill Clinton szukając winnych konfliktu, zdaje się w niewielkim stopniu odnosić do leżących w południowo-zachodniej części Półwyspu – Albanii i Grecji. Na mapie politycznej Półwyspu Bałkańskiego oba te państwa istnieją od dawna, a przynajmniej na tyle długo cieszą się niepodległością, aby dorobek ich historiografii miał szanse wyodrębnić się ze sztywnych ram narodowotwórczej mitologii i dydaktyki budującej poczucie wspólnoty. Bałkanista, działający w warunkach polskich, łatwo dostrzeże, że akurat te dwa kraje są szczególnie po macoszemu traktowane przez polskich historyków, co wynika nie tylko z bariery językowej, ale także, jak można zakładać, szczególnych warunków prowadzenia badań. Wybór właśnie tych dwóch krajów wydaje się szczególnie interesujący z uwagi na ich doświadczenia historyczne. Albania stanowiąca jeden z najbardziej zacofanych krajów europejskich, po 1944 r. stała się państwem komunistycznym, od lat 60. prawie całkowicie odizolowanym na kontynencie europejskim. Dopiero w latach 90. historycy spoza Albanii uzyskali

Perypetie historyka – o specyfice badań nad przeszłością w krajach bałkańskich